ใต้ฟ้าที่น่านน้ำ

“ตั้งปลุกทำเหี้ยไร ปิดมันสิวะ จะนอน”

“อื้อ”

“ปิด!” คนโตที่นอนอยู่ข้างกันตะวาดเสียงดังจนผมตื่นจากฝันและคว้าโทรศัพท์เจ้าปัญหามาปิด เหนื่อยเกินจะลืมตาแต่ก็ต้องตื่นมาเพราะดันตั้งนาฬิกาปลุกเวลา 6.00 น. ทุกวัน ปกติผมก็ตื่นเวลานี้ แต่วันนี้ไม่ใช่

ผมมองคนตัวสูงที่นอนอยู่ข้างกัน แล้วยิ้มออกมา

มันไม่คาดคิด

ผมไม่คาดฝันเลย

คนๆนี้ที่ผมมองมาตั้งนาน

ตั้งแต่ม.ปลายได้มั้ง ผมไม่แน่ใจ โดยไม่รู้สึกตัว เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่สายตาของผมมองแค่เขา

ตื้อดึง ตื้อดึง

เสียงโทรศัพท์อีกเครื่องร้องตื่นว่าแอพพลิเคชั่นสีเขียวกำลังทำงาน ผมถือวิสาสะหยิบมือถือของคนตัวสูง ก่อนจะเข้าไปตั้งค่าปิดเสียงเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของคนเจ้าอารมณ์

ทอย : เป็นไงมึง น้องน่านของอ่ะ

โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แชทก็เด้งขึ้นมา ในบทสนทนาที่มีชื่อผมขึ้นมา

ทอย : มึนขนาดนั้น เป็นงานอยู่หรอ

หมายความว่าอะไร? หมายถึงอะไร? พี่เขาพูดเรื่องอะไรกันอยู่?

ไฟ : มึงจะทักอะไรเช้าขนาดนี้วะ กูจะนอน

ทอย : ก็คนมันตื่นเต้น

ไฟ : ถ้ามันได้น้อง มันจะตื่นตอนนี้หรอ คิดสิไอ้สัส

คนตัวเล็กตัดสินใจเปิดเข้าไปในแชท

                          พูดเรื่องอะไร : SKY

ทอย : เห็นมั้ยว่ามันตื่นแล้ว

ไฟ : มึงยังไม่ได้น้อง?

                         น้อง? ได้อะไร?: SKY

ไฟ : น้องน่านมึงไง พนันกันเมื่อคืน

ทอย : ไม่ได้คือมึงหมามากเลยนะ

                                              ได้: SKY

                                      นอนอยู่: SKY

ไฟ : อ่ะ เสียเงินอีกแล้วกู

ทอย : และกูได้ 5555555

ไฟ : เห็นทำงานอยู่ผับนึกว่าเด็กเสริ์ฟเฉยๆ ใครจะคิดว่าขายวะ

ทอย : ตัดสินอะไรจากภายนอกไม่ได้หรอกโว้ย รีวิวนะฟ้า ถ้าดีกูซื้อต่อ

ไฟ : มึง=.=

แปลว่าไร ปวดหัวแล้วนะ ไม่ได้เป็นเรื่องที่เกินคาดแต่นี่มันหักมุมเกินไป ทั้งๆที่คิดว่าเขาจะมีใจให้บ้างแล้ว โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ผมไม่เคยที่จะยอมให้ใครง่ายๆขนาดนี้ เมื่อคืนบนที่นอนคือครั้งแรกของผมต่างหาก

ใช่ว่าผมจะเดาไม่ได้หรอก ใครๆก็ทราบกันนักต่อนักว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้ขนาดไหน ผมว่าผมก็เข้าใจอย่างลึกซึ้งนะและก็ประเมินตัวเองได้ว่าจะสามารถยับยั้งชั่งใจได้บ้างหากคนตัวสูงเข้ามา แต่ไม่เลยเมื่อคืนนี้แค่เขาเดินมาหาผมก็รู้สึกพิเศษแล้ว แต่นั่นแหละโปรโมชั่นสำหรับวันไนท์สแตนหมดตั้งแต่ 12 ชั่วโมง นับรวมตั้งแต่เจอกัน ซึ่งตอนนี้น่าจะหมดแล้ว ผมทำใจไว้แล้วแต่หัวใจเจ้ากรรมก็ยังเข้าข้างตัวเองอยู่ว่าเขาอาจจะให้ความพิเศษมากกว่าคู่นอนคนอื่นบ้าง

เพราะคิดว่าถ้าได้เข้าใกล้มากขึ้นอาจจะทำให้เขาสนใจมากขึ้น

คิดผิดสินะ นอกจากไม่สนใจยังไม่เห็นค่าอีก ผมถูกจัดจำแนกให้อยู่ในกลุ่ม“คนที่เคยหลับนอนด้วย” โดยชัดเจน

ผมปิดหน้าจอแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนจะนั่งตาแข็งเพราะคงนอนไม่หลับแล้ว

ทำไงต่อ?

ดูเหมือนผมจะต้องรีบออกจากห้องนี้ให้แล้วที่สุด หรือจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ ถ้าทำอย่างนั้นจะได้อยู่ใกล้เขาเพิ่มอีกสักชั่วโมงไหมนะ? แต่ผมว่าผมพอแล้วละ การถอยออกมาเองและอยู่ในกฎกติกาที่เขาสร้างมามันเป็นอะไรที่เซฟที่สุดสำหรับความสัมพันธ์ที่เรียกอะไรไม่รู้ อย่างน้อยการเดินออกไปเองก็น่าจะเจ็บน้อยกว่าที่เขาไล่ออกมา สรุปความคิดของตัวเองได้ก็แบกร่างทั้งร่างใส่เสื้อผ้าและอันเชิญตัวเองออกจากห้อง

มาคิดดูดีๆแล้ว ผมเองที่ไม่คิดถึงความเป็นจริงกับคนเพอร์เฟ็คขนาดนั้น มองดูตัวเองที่ไม่มีอะไรเลย กับคนที่มีทุกอย่าง ถามจริงว่าเขาจะชอบอะไรในตัวเรา

คำตอบคือไม่มี ทำไมเมื่อวานไม่คิดให้รอบคอบ ดีใจจนเนื้อเต้นเพราะคนที่ชอบมาชอบตอบ เค้นยิ้มให้ตัวเอง และเดินกะโพกกะเพลกกลับหอที่เป็นที่ซุกหัวนอนของตัวเองจริงๆสักที พอถึงก็รีบอาบน้ำ และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองกลายเป็นตุ๊กแกไปแล้ว ...ร้อนแรงไปแล้ว อย่างนี้รึเปล่าถึงมีคนชอบกันเยอะแยะ พอคิดว่า ‘พี่ฟ้า’ ก็คงทำอย่างนั้นกับคนอื่น ก็เริ่มจุกๆยังไงไม่รู้

ดีที่ผมเข้มแข็งนะ เพราะฉะนั้นผมจะไม่ร้องไห้

แต่มือขวาก็ยกขึ้นมาปาดน้ำที่เริ่มไหลเป็นสายเพราะรู้สึกว่าพร่าตาไปหมด

โอเค ผมร้องไห้ แต่จะร้องแค่วันนี้ และพรุ่งนี้ผมจะเข้มแข็ง